Wel het nummer, niet de PK’s. Zo kan deze wedstrijd wel samen gevat worden. Dat ik het nummer van Max Verstappen kreeg was natuurlijk puur toeval. Maar helaas waren de benen vandaag niet zo sterk als een Torro Rosso.
Enkele stats:
Afstand: 95km
Hoogtemeters: 2320hm
Weer: Zomers, in open stukken liep de temperatuur op tot 25 graden.
Parcours: Bijna overal droog. Vooral in de eerste helft van de ronde een aantal lange klimmen. Ook een aantal snelle stukken. Technisch nergens moeilijk, lastigste was de bekende afdaling met wortels, haarspeldbochten en een bruggetje.
Bij mijn eerdere deelnamen in 2012 en 2013 was deze marathon nog zo’n 70 km lang. Voor dit jaar was het parcours echter vernieuwd waardoor de afstand nu naar 95 km was opgekrikt.
Bij de start was het meteen dringen. Het startvak voor de licentiehouders was dan ook erg klein. We vertrokken voor een “Einfurungsrunde” achter een paar quads dus de snelheid lag niet meteen heel hoog. De eerste klim die we voorgeschoteld kregen bleek de klim te zijn die in voorgaande jaren alleen aan het begin van de 2e ronde werd gereden. Hier was het ook meteen chaos, want om aan de klim te beginnen moest iedereen een 180 graden bocht maken. Veel rijders sneden hier te voet een stukje af (om een paar seconden te winnen..), wat tot lastige situaties leidde. Het was druk op de klim en het ging vrij hard omhoog. Voor mij ging het meteen moeizaam, had ik misschien toch op zaterdag wat rustiger aan moeten doen..
De tweede klim was dan de eerste klim van voorgaande edities met een kort steil stukje erin. Eenmaal boven ging het nu in de eerste ronde rechtsaf voor een klein extra lusje. Daarna volgde een langer stuk dat niet al te steil omhoog ging. In voorgaande jaren volgde dan een lange, lange brede klim naar zo’n beetje het hoogste punt van het parcours. Het brede pad was dit jaar echter vervangen door een grotendeels singletrack klim, maar kwam uiteindelijk weer op hetzelfde punt uit.
Nu volgde de bekende afdaling over wortels, haarspeldbochten en een bruggetje, nogsteeds de leukste in het parcours. Na deze afdaling ging het nu niet rechtsaf maar volgde een lang stuk langs een beekje. Eerst vlak, maar later ook vrij stijl omhoog. Na een snelle afdaling ging het nu over een brug naar de andere kant van de beek. Hier volgden twee klimmen die leidden naar het nieuwe dak van deze wedstrijd, namelijk de skipiste van Rohren. Hier stond veel publiek en was ook de eerste verzorgingspost, waar ik in de eerste ronde wat hanneste met de sportdrank. Na deze stop ging het verder over het bekende parcours van vorige jaren terug naar Einruhr.
De eerste ronde had ik er na zo’n 2:30u op zitten, dus een tijd van ronde 5 uur moest er wel in zitten. In de tweede ronde had ik het echter ook wel zwaar, vooral op de langere klimmen. Uiteindelijk finishte ik dan ook net niet binnen de 5 uur, maar in 5:08. Al met al ben ik blij dat ik weer een wedstrijd heb kunnen rijden. Verder was deze wedstrijd weer zeer goed georganiseerd, en de extra kilometers voor de langste afstand waren zeker een pluspunt!