Dit marathonjaar had tot nu toe nog niet veel gebracht, want ik had nog geen enkele marathon gereden. Een tijd geleden had ik me wel ingeschreven voor de Ardennes Trophy op pinkstermaandag, maar omdat ik daar uiteindelijk toch niet heen kon besloot ik mij maar in te schrijven voor de Schinder(hannes) marathon in Emmelshausen.
Enkele stats:
Afstand: 104km
Hoogtemeters: 2500hm
Weer: In de middag 1 lokaal buitje, verder de hele dag droog. Bij de start was het al iets boven de 10 graden en gedurende de dag zou het maximaal 20 graden worden.
Parcours: Vooral in de eerste 30-40 kilometer veel vaak niet al te lastige trails, afgewisseld met brede bospaden en slecht lopende paden door weilanden.
In het parcours van de Schinder(hannes) zitten maar een paar echt lastige technische stukken, dus ging de hardtail mee (Independent). De avond voor vertrek laadde ik de auto al in en pompte de banden bij want vooral de voorband was erg leeg. Bij vertrek de volgende ochtend om 5:30u was de band weer ver leeg.. als dat maar goed zou gaan.
Zonder verkeersproblemen kwam ik op tijd aan in Emmelshausen. Ik pompte de voorband nog maar eens op en reed voor de start nog een stukje van het parcours. Omdat ik nog geen enkele marathon had gereden dit jaar had ik mijn al voorgenomen om niet al te gek te doen vandaag. Ik startte rustig en de eerst kilometers zijn in Emmelshausen niet al te lastig. Bij de eerste lastige afdaling bij zo’n 20 kilometer merkte ik dat mijn Racing Ralph achter wel erg ver was afgesleten, want de achterkant gleed alle kanten op.
Heel veel modder was er gelukkig niet (op 1 afdaling ergens verderop in de wedstrijd na), maar er waren wel stukken waar de bovenlaag vrij nat was.
Bij ongeveer 30 kilometer ging het sturen ineens heel zwaar. Dat kon maar 1 ding betekenen.. de voorband liep leeg. Al snel zag ik dat de boosdoener een snee in de wang van de band was (die er al langer zat, want dit probleem had ik niet voor het eerst). Ik besloot bij te pompen en de latex die uit de snee kwam leek het te houden. Even later moest ik nog eens pompen, maar daarna kon ik gelukkig weer een heel stuk vooruit.
Tot kilometer 40 volgden ook de meeste technische stukken in de wedstrijd. In een steile singletrackafdaling moest ik in de scherpe bocht onderaan helaas even een voetje aan de grond zetten. Even later ging het over een bruggetje over een singletrack omhoog waar ik ook wat moest lopen, maar de lastige wortelafdaling kon ik deze keer gelukkig wel rijden, al kon ik aan het einde niet helemaal het pad volgen en moest ik uitwijken naar een nog steiler afdalinkje, maar het ging goed. Een dropper zou het hier wel een stuk eenvoudiger maken.
Niet veel later volgde de afdaling naar de vallei waar je aan de overkant de rijders die voor je lagen konden zien. Toen ik ook op dat punt aankwam volgde weer een van de lange klimmen, waar ik ook wat mensen kon inhalen.
Bij zo’n 70km kon ik in een korte asfalt afdaling ineens weer niet insturen.. inderdaad de voorband. Op dat moment viel ook net het enige buitje van de dag. Bij het pompen in de regen dacht ik.. als ik nog eens lek rijd dan kan ik er beter mee stoppen. Na een blik op de fietscomputer besefte ik me dat het wel nog een heel stuk was naar Emmelshausen, dus eigenlijk zat er niet veel meer op dan doorgaan. Even later moest ik nog 1 keer bijpompen, maar daarna kon gelukkig ik doorrijden tot de finish.
Conditioneel ging het op zich wel goed, ik voelde mij goed genoeg om naar de finish te rijden. Alleen de snelheid kon wel beter en ook het pompen had natuurlijk wel tijd gekost. Er volgde nog veel vervelend hobbelige weilandstukken en lang klimmen, maar uiteindelijk ben je toch altijd blij als je de finish haalt. En die voorband, die heeft zijn laatste kilometer wel gemaakt..