De afgelopen jaren waren de weergoden de Bart Brentjens Challenge niet goed gezind. Het werd dan ook steeds een modderbad. De vooruitzichten voor dit jaar waren echter een stuk beter!
Enkele stats:
Afstand: 110km
Hoogtemeters: 2000hm
Weer: Droog. Veelal bewolkt. Tussen de 14 en 20 graden.
Parcours: Veel korte klimmetjes, singletracks en landwegen. Vooral in de Voerstreek veel paden met stenen en boomwortels. De paden waren bijna allemaal stofdroog.
De Bart Brentjens Challenge is natuurlijk mijn thuiswedstrijd. Dit was dan ook al mijn 10e (!) opeenvolgende deelname. Alleen het eerste jaar was ik er niet bij want toen fietste ik nog niet. Dit jaar was de challenge wederom het toneel voor het NK marathon. Ook de route was veranderd, want we mochten ons weer verheugen op een passage door de Voerstreek!
Een thuiswedstrijd betekent ook dat ik een keer niet om 5u de wekker hoef te zetten, maar gewoon om 8u. De 14km naar de start in Eijsden gebruik ik altijd om mij warm te fietsen. Het was al rond de 12 graden, dus niet koud. Wel was het flink bewolkt. De weersvoorspellingen zeiden dat het de hele dag droog zou blijven, maar op een gegeven moment voelde ik toch een paar druppeltjes. Even vreesde ik voor meer nattigheid, want ik had geen regenjasje meegenomen, maar ik kan alvast verklappen dat het de rest van de dag droog zou blijven.
Bij de start in Eijsden waren de startvakken al vrij vol, dus ik kon meteen aansluiten in mijn vak. Om 10 uur mochten we dan weg. Bij de eerste bocht het veld in was het meteen dringen, zoals ieder jaar. De paden lagen er droog en stoffig bij en het tempo lag dan ook flink hoog. De tweede (en voor mij laatste) opstopping volgde even later bij het poortje naar de “strontweide” bij Mesch.
De start van de challenge. Rechts maestro Bart, ikzelf links met oranje helm.
De eerste 36 kilometer reden we grotendeels door de voerstreek. Als eerste deden we Voeren aan. Daarna ging het terug bergop richting Libeek om door het bos weer af te dalen richting Voeren. Op de weg van Voeren richting Mheer/Noorbeek ging het halverwege rechtsaf een singletrack naar beneden, een leuk pad dat ik nog niet kende. Even later passeerden we landgoed Altembrouck, waar we over de cour van de hoeve reden.
Na Altembrouck volgde een bekend stuk uit de Voerstreekroute. Na een afdaling naar Noorbeek klommen we weer terug naar de lastige wortelafdaling in de Voerstreekroute. Het lastige stuk vermeden we echter door halverwege een singletrack rechtsaf het bos in te nemen, gevolgd door een eenvoudigere afdaling die ik eerder ook nog niet kende.
In St. Martensvoeren namen we ook een voor mij nieuw pad. Het eerste stuk van dit pad leek meer op een beek. Na dit natte stuk bleef het nog een heel stuk doorklimmen over de voor de Voerstreek bekende keien en boomwortels. Daarna volgde weer een afdaling om terug op de Voerstreekroute te komen. De klim naar de Plank was een bekende. Het tempo lag nogsteeds hoog en het klimmen ging dan ook niet vanzelf.
Na de afdaling naar Teuven ging het weer over de route over een beekje en door het bos naar boven. Bij het tweede bruggetje hier moest ik voor het eerst van de fiets, en ook de trap naar beneden liep ik zoals de meesten. Ook in het wortelstuk in de daarop volgende klim moest ik van de fiets. Aan het einde van deze klim ging het nog 1 keer bergaf om uit te komen bij de laatste klim in de Voerstreek. In deze klim moest ik op het steilste en meest hobbelige stuk even met een voet uit de pedaal, maar na wat steppen en hannesen kon ik zonder van de fiets te hoeven toch verder rijden.
We reden nu een stuk door het bos bij Epen en namen de leukste afdaling hier, de ruiterafdaling. Daarna ging het over brede paden richting Hotel Krijtland waar de tweede pauzeplaats was. Na een korte stop ging het net als vorige jaren verder richting Schweiberg. Op de steile klim richting Schweiberg werd ik door Gene ingehaald die meedeed op en rigid Independent! We reden nu richting Gulpen. Vlak voor de Gulpenerberg sloegen we linksaf voor een lange, niet al te steile klim richting Berghem, ook al nieuw voor mij.
Na de afdaling naar Mosaqua en de Koning van Spanje als eerste asphalt klim ging het verder over de Gulpenroute. Bij de pauzeplaats ter hoogte van Beutenaken (60 km) stopte ik nog eens om mijn bidon bij te vullen. Twee klimmen later zaten we op het plateau van Margraten, waardoor de snelheid flink omhoog ging. In no time was ik weer vlak bij huis in Berg.
De route ging verder door het bos bij Bemelen. Toen ik de route had verkend had ik gezien dat we op de bosweg richting halverwege Bemelen linksaf moesten voor de klim richting Gasthuis. Achter mij hoorde ik rijders die hier echter hard rechtdoor reden… Halverwege de klim moesten we rechtsaf de trappen omhoog, die ik liep.
We reden nu via een afdaling door het bos en een klim over asphalt naar Cadier en Keer. Na het steile klimmetje terug naar Cadier en Keer richting d’r Mathieu ging het verder naar Gronsveld. Het aftellen kon nu beginnen, want er zouden nog 4 klimmen volgen. Op de eerste niet al te lastige klim bij Gronsveld kon ik wat mensen inhalen. Bij Eckelrade (90km) stopte ik nog eens bij de pauzeplaats om mijn bidon bij te vullen, want al was het niet ver meer naar de finish, ik had het idee dat ik de energie nog wel nodig zou gaan hebben. Het hoge tempo had er echt een slopende rit van gemaakt.
Bij deze pauzeplaats werd ik ook ingehaald door Laura Turpijn, die ik even later bij de klim naar St. Geertruid weer achter me liet. Op de oude slotklim bij camping de Bosrand zat ik achter een rijder die halverwege afstapte en de weg flink versperde, maar gelukkig kon ik er nog net langs omhoog rijden.
De nieuwe slotklim was ook voor mij nieuw. Na meer dan 100 kilometer kon ik hem goed voelen en in het laatste steile toefje bovenaan voelde ik de kramp opkomen. Een paar uitpijlers stonden hier aan te moedigen. Ik hoorde ze zeggen dat er nog genoeg snelheid in zat, maar ik zat te veel af te zien om iets terug te kunnen zeggen.
Na deze klim was het vol gas naar de finish, waar ik om 15:01 aankwam. Precies 5 uur onderweg geweest dus met een gemiddelde van zo’n 22km/u, een eindtijd die ik vooraf niet voor mogelijk had gehouden.
Mijn 10e Bart Brentjes Challenge was al met al een hele mooie rit. Het parcours was inderdaad verbeterd ten opzichte van vorige jaren, met zelfs een heel aantal leuke paden die ik niet kende! Ook de uitpeiling en verzorging was in orde. En ja, zelfs de weergoden waren de challenge dit jaar gunstig gezind! En mijn mooie eindtijd maakte het compleet.