Deelname aan de Bart Brentjens Challenge zat er vorig jaar voor mij helaas niet in, naast de eerste editie de enige die ik gemist heb. Gelukkig kon ik er dit jaar wel weer bij zijn.
Enkele stats:
Afstand: 110km
Hoogtemeters: 2050hm
Weer: Droog. Veelal bewolkt met aan het einde van de dag wat meer zon.
Parcours: Veel korte klimmetjes, singletracks en landwegen. Vooral in de Voerstreek veel paden met stenen en boomwortels. Vooral de paden in de Voerstreek waren modderig.
Het startnummer haalde ik op zaterdag al op bij ‘t Kelderke. Het weer op zaterdag was prachtig, maar er was voor de nacht van zaterdag op zondag wel wat regen voorspeld. Dit kwam ook uit, want toen ik ‘s ochtends op stond was het buiten redelijk vochtig. Overdag zou het verder nagenoeg droog blijven dus perfecte condities voor de BBC.
Het voordeel van de BBC is dat ik pas rond 9u van thuis richting Eijsden hoef te rollen om op tijd aan de start te staan. Ieder jaar zoek ik in Eijsden wel naar de route om bij het startvak te komen, want de route naar de starvakken is alleen aangegeven voor toerrijders. Ik reed dit jaar echter gewoon langs de maas richting de Vroenhof en kon daar zo het starvak in. Dat was wel een startvak verder naar achteren dan voorheen, want nu mocht ik bij de Masters 40+ gaan staan..
Om 10:03u mochten we van start gaan. Zoals gezegd had het wel wat geregend de afgelopen nacht, dus bij het eerst veldweggetje vloog de modder in de rondte. Sinds de zomervakantie sukkelde ik met wat kwaaltjes waar ik nog herstellende van was (luchtwegen o.a.), dus ik besloot om niet meteen heel diep te gaan bij de start voor zover dat mogelijk is.
Mijn laatste wedstrijd had ik ook in de zomervakantie gereden en veel trainen op langere afstanden zat er de afgelopen tijd helaas niet in, dus ik hield er wel rekening mee dat ik het zwaar ging krijgen. De eerste klimmen liepen echter wel lekker, al voelde ik mijn bovenbeenspieren wel branden. Ook de afdalingen liepen beter dan voorheen, waarschijnlijk door mijn KS droppertje.
De kilometers door de voerstreek vlogen voorbij. Echt technisch lastige passages zitten er niet in. Bij de passage langs het beekje bij Nurop moest ik wel van de fiets om het bruggetje en de trapjes te kunnen nemen. Ook in de klim die even later volgde na de asvalt afdaling richting Teuven moest ik van de fiets omdat de vier/vijf rijders voor mij daar ook liepen.
Terug over de grens in Nederland werden de paden snel droger. Bij Epen vroeg een biker met pech mij voor een CO2 patroontje. Ik besloot maar even te stoppen om een patroontje te geven, wat helaas wat langer duurde dan gehoopt omdat ik het zo goed had ingepakt. Het was ook daar dat Gene even later langsreed, is niet de eerste keer op dat punt.
De klimmetjes begonnen nu wel zwaar aan te voelen en er zat niet altijd meer even veel snelheid in, maar verder voelde ik mij boven verwachting goed. Alleen een verzorgingspost liet lang op zich wachten, maar uiteindelijk was er een bij Rocca in Gulpen.
Na de vervelende klim uit de Gulpen route bij Rocca omhoog volgde nog een heel stuk Gulpen route. Bij de laatste klim uit dit stuk vertelden de uitpeilers ons dat er nu 8 vlakke kilometers op het plateau volgden om “uit te rusten”.
Ik was nu bijna thuis, maar ik moest natuurlijk nog naar Eijsden om de medaille op te halen. Ik had nog drie gelletjes voor de laatste 40km bewaard en die hielpen super goed. Alleen bij Rijckholt ging het even fout want ik reed daar net als veel anderen een verkeerde klim op. Volgens mij was er een pijltje weggehaald. Ik had het kunnen weten natuurlijk, want dit stuk in de route was niet gewijzigd.
De voorlaatste klim bij St. Geertruid reed ik vrij eenvoudig op. Op de laatste klim deed het steile stukje aan het einde nog even pijn, maar daarna had ik nog genoeg over om goed door te rijden naar de finish (en daarna naar huis..). De eindtijd was net boven de 6u, als ik niet fout was gereden had ik de 6u waarschijnlijk wel gehaald. Maar goed, ik was verder heel tevreden. Ik voelde mij ook prima en dat was dit jaar ook wel eens anders.
Bij de finish werd ik opgewacht door pap, mam en Naomi. Ik kreeg de medaille en mocht er voor Naomi en Iris ook een meenemen, super!