Vier jaar geleden was het alweer dat ik voor het laatst deze marathon reed. Ik had er dus wel echt naar uitgekeken, want dit is een van de mooiste marathons van Europa. Maar wist ook dat de conditie dit jaar slechter was als voorgaande jaren en het was ook pas mijn 2e marathon dit jaar. Het enige doel was dan ook om de finish te halen.
Enkele stats:
Afstand: 116km
Hoogtemeters: 3130hm
Weer: Droog, ‘s ochtends rond de 14 graden en later op de dag rond maximaal 24 graden.
Parcours: Vooral in de eerste helft van de wedstrijd veel brede paden afgewisseld met mooie trails, in het tweede deel van de wedstrijd voor mijn gevoel alleen nog maar prachtige trails en lastige steile klimmen en afdalingen.
Het fijne van een wedstrijd in Malmedy is dat je niet heel vroeg van huis hoeft te vertrekken. Even na 6:30u vertrok ik en vervolgens was ik ruim op tijd in Malmedy.
Om 9:00 vertrok de wedstrijd voor de vrouwen. Ik stond in het tweede vak bij de heren die om 9:10u vertrokken. Na de start volgde meteen de bekende lange klim, eerst over asfalt en daarna over een brede bosweg. Ik deed het rustig aan en reed vrijwel achteraan in deze groep. Ik had vandaag mijn Turner Sultan trailbike meegenomen en die kon wat klimkapaciteiten betreft, vooral door het gewicht, niet op tegen al het carbongeweld om mij heen. In de afdaling kon ik echter wel de dropper zadelpen omlaag zetten wat meer vertrouwen gaf.
Een van de eerste klimmen in de wedstrijd waar ik het meteen moeilijk had.
Na de eerste afdaling volgde weer een lange klim en die liep niet lekker. Ik voelde mij niet goed en moest even stoppen. Ik had een licht gevoel van misselijkheid, maar gelukkig ging dat vrij snel weer over. Het eerste deel van de route bevatte veel brede paden en ook wel een aantal trails. Zo herkende ik op een gegeven moment een passage langs de Hoegne waar we met Singletrack Limburg ook al geweest waren. Veel rijders kwamen mij voorbij, maar ik reed gewoon een eigen tempo van rond de 15km/u.
Nog een zware klim aan het begin van de wedstrijd.
Gezien mijn conditie twijfelde ik vooraf over de afstand die ik ging rijden, 115km of 90km. Bij 28km zou er een splitsing zijn, maar die heb ik nooit gezien. Ik besloot hoe dan ook op de 115km te blijven en proberen zeker 90km af te leggen.
Het tweede deel van de route vanaf een kilometer of 50 bevatte veel minder brede paden. Een van de mooiste stukken volgde vanaf het moment dat ik in een vallei in de verte het chateau Rheinardstein zag liggen. Om er te koment moest echter wel eerst nog een lange steile afdaling en daarna een lange klim naar het kasteel worden overwonnen. Er was dit jaar geen verzoring bij het kasteel, dus ik reed meteen door en even later was ik bij het stuwmeer van Robertville, waar wel een verzorging was.
Singletrail vlak na het oversteken van de stuw bij Robertville.
Even verderop op de singletrack bij het meer van Robertville.
Nadat ik de stuw was overgestoken volgde de technische singletrail langs het meer. Even later volgde dan weer mooie worteltrails door de bossen in de buurt van het meer. De techinsche passages volgden zich nu in sneltempo op. Ik wist dat in de laatste 30 kilometer nog de 3 lastigste klimmen zaten. Op zo’n 30 kilometer voor de finish volgde eerst nog een lang breed pad door een vallei, maar toen ik op een gegeven moment een bordje zag dat naar links wees wist ik precies wat er ging komen. Een hele lange klim met een aantal zeer steile stukken. Ik kon hem helemaal omhoog rijden.
Even later volgde na weer een breed pad door de vallei nog zo’n klim met hele steile stukken vlak na de passage van een steengroeve. Ik kon deze ook helemaal rijden, maar het “beste” was er wel vanaf. Bij de laatste verzorging op 17km van de finish belde ik even naar huis om te laten weten dat ik niet om 18u thuis zou zijn voor het eten, want dat ging ik niet meer halen. Ik voelde mij weer niet zo lekker maar kon gelukkig wel verder.
De klim na een passage door een camping herkende ik ook, al was ik gewend om aan de andere kant van de berg omhoog te rijden. Dat maakte voor de zwaarte echter geen verschil. Malmedy was nu niet ver meer. Ik kon op een gegeven moment het geluid van de start/finish locatie horen. Toen ik een afdaling met brede trappen afreed wist ik dat ik er bijna was, maar nog niet helemaal. Er zou namelijk nog een lus volgen met een lange klim.
Tot nu toe had ik alles kunnen rijden, maar in deze laatste klim was ik helemaal leeg. Het eerste deel van de klim reed ik op, maar daarna moest ik hele stukken lopen. Ook naar beneden, want de concentratie om zonder kleerscheuren af te dalen over de steile wortelafdalingen. Ik voelde mij weer misselijk en er leek geen einde te komen aan deze laatste lus.
Ik was dan ook ontzettend blij toen ik de laatste afdaling naar start/finish herkende. Mijn doel om te finishen was behaald. Nog nooit had ik er hier in Malmedy zo lang over gedaan. Ook de rit naar huis in de auto was nog vrij zwaar. De RdHF blijft een van de mooiste en zwaartste marathons die ik ken, zeker wat de technische passages betreft. Met een wat betere conditie zou het dit jaar echter wel wat gemakkelijker zijn geweest.