Twee jaar geleden reed ik voor het laatst deze marathon. Ik haalde toen ook voor het eerst de finish. Dat zorgde ervoor dat ik dit jaar wat meer ontspannen aan de start stond, want ik wist precies wat de komende 130km zouden brengen.
Enkele stats:
Afstand: 130km
Hoogtemeters: 4500hm
Weer: Droog en warm tot zo’n 30 graden
Parcours: Lange klimmen en afdalingen. Veel brede schotterwegen, afgewisseld met een aantal singeltracks. De singeltrack afdaling vanaf de Bartholomäberg is erg lastig. Een deel van de afdaling van Silvretta (Bielerhöhe) naar Partenen lijkt een downhill parcours.
Even na 5:30u zat ik aan het ontbijt. Ik keek nog even naar de weersvoorspelling. Het kon tot 28 graden worden, maar op 2000 meter was het maximum 15 graden en er kon een onweersbui langskomen in de middag. Omdat het weer in de bergen snel kan omslaan nam ik toch maar armstukken en een licht regenjasje mee.
Bij vertrek werd ik uitgezwaaid door Iris. Ik reed een beetje in en om 7:30u gingen we van start. Dat voelde zwaar, ik moest in de licht oplopende asfalt startweg de eersten meteen laten gaan. Ik reed een tijdje alleen in het wiel van 1 andere biker. Na een tijdje nam ik over en dicht het gat met een voorganger. Dat bleek Arjen Smit te zijn, waar ik even later in de eerste klim nog even mee praate.
De eerste meters van de Montafon M3.
De eerste lange klim tot kilometer 15 ging goed. Hoe hoger ik kwam hoe meer nattigheid en modder echter. Ik had daar niet zo op gerekend. Na een afdaling volgde na de verzorgingspost de tweede kortere klim. De derde klim na een volgende afdaling was veranderd. Het ging nu rechts omhoog en daarna vrij steil omlaag door een glibberig weiland met karrensporen. Het zag er net zo uit als het weiland in de Eigerbike waar ik vorig jaar viel. Omdat ik daar toen nog weken last van heb gehad besloot ik maar te lopen.
Na 30km begon de lange afdaling tot kilometer 40. Eerst een afwisseling van schotter, wat trails en asfalt en aan het einde de technische trail afdaling. Ook deze liep ik grotendeels, want de natte keien en rotsen waren super glad. Meer iets voor een Enduro fiets. Als gepland was ik even na 10u beneden.
Afdaling na bijna 2,5u fietsen
Daarna begon meteen de volgende steilere klim. Het eerste deel door o.a. een weiland was geschrapt en we begonnen nu meteen aan de 9km lange schotter en asfalt klim. Ik ging niet hard, maar kon gewoon goed een eigen tempo pakken en nog wat plaatsen opschuiven. De afdaling naar Schruns bevatte ook nog wat klimwerk en natte passages, maar om 11:45u was ik bij het eerste tijdmeetpunt met dus nog een half uur speling.
Nu volgde het snelle stuk vals plat omhoog naar de Silvretta Hochalp Straße. Alleen op de singletracks langs de rivier was het lastig tempo maken. Er zat in dit stuk ook nog 1 vervelende klim die wel eeuwig leek te duren. Rond 12 uur was ik bij het 2e tijdmeetpunt waar ik nog 1u speling had.
Ik mocht dus beginnen aan de laatste lange klim naar Kops. Deze klim van 9 kilometer liep volledig over asfalt, maar is over het grootste deel heel steil. De weersvoorspelling dat het op 2000m 15 graden zou zijn klopte helaas niet, want de temperatuur liep op tot net boven de 30 graden. Veel klimwerk verliep ook in de volle zon en na zo’n 5 kilometer was ik helemaal gekookt. Ik kreeg ook last van mijn trombosebeen, gelukkig geen kramp of echte pijn, maar meer een gespannen gevoel in de kuit. Ik moest daardoor even stoppen in de schaduw. De bikers die mij volgden stopten er ook. Na 5 of 10 minuten en genoeg drinken ging het weer beter. Ik zei tegen de anderen dat het nog 4 kilometer omhoog was. Dit kopte gelukkig niet want na zo’n 2 steile kilometers was ik boven. De route ging nu langs het meer richting de weg. Mijn water was op en ik vroeg een wegwijzer hoe ver de volgende verzorgingspost was. Hij wist het niet, maar ik kreeg wat van zijn water!
In de asfalt afdaling had ik wat tijd om te genieten van het adembenemende landschap. Twee jaar geleden hingen er veel wolken, maar nu was het zonnig en waren alle bergtoppen zichtbaar. Bij zo’n 96,5 kilometer begon de laatste offroad klim naar Bielerhohe. Ik had wat gels genomen en voelde mij goed (ook geen last meer van mijn been) waardoor ik nog een aantal bikers kon inhalen.
Daarna begon de lange afdaling. Eerst eenvoudig tot de eerste paden met keien en rotsen. Het eerste deel daarvan kon ik ook rijden, maar in de grove, gladde en steile stukken daarna moest ik zoals de meesten lopen. Na dit stuk kwamen weer paden met keien en rotsen die wel te rijden waren, al was het niet eenvoudig om het stuur goed vast te blijven houden. Deze paden gingen over in paden met scherpe stenen en later schotter. Na de verzorging in Partenen volgde als toetje nog een technische worteltrail.
Eerste deel van de afdaling vanaf Bielerhohe.
De laatste 20 kilometer gingen vooral bergaf door het dal terug naar Schruns met nog een paar trails langs de rivier. Ik haalde nog een minder fortuinlijke bikester met een verband om haar knie in. Ik reed stevig door, maar mijn tijd van 2015 zat er niet in, zeker niet toen ik merkte dat ik nog 3 kilometer verder moest dan gedacht. Uiteindelijk deed ik er 9 minuten langer over en finishte ik na 9:05u. Ik voelde mij op dat moment nog best goed.
Finish gehaald.. maar iets te vroeg afgestapt 🙂
Ontvangst na de finish.
In de tuin van het hotel poetste ik de fiets. Toen ik na een uurtje bijna klaar was begon ik mij ineens slecht te voelen en pas na een half uurtje zitten ging het weer beter. Deze mooie dag met zijn hoge temperaturen had blijkbaar toch veel geverd, maar ik was wel blij dat ik toch weer deze marathon had volbracht.