Op de dag voor de 10e Bart Brentjens Challenge gaan we met het hele gezin richting Eijsden. Niet alleen om het startnummer af te halen, maar ook omdat het prachtig weer is. We zijn inmiddels bezig aan de 2e nazomer en het is zo’n 23 graden. Ik heb er zelfs even spijt van dat ik een lange broek heb aangedaan. We bezoeken eerst het kasteel van Eijsden waar we al goed de weg kennen. Daarna gaan we naar het plein in Eijsden waar de start zal zijn. Daar zit een prima ijssalon waar we een klein ijsje nemen. Zittend op een bankje aan het plein zien we hoe Bart zelf de teamtruck begint om te toveren tot de teamarea voor morgen. De organisatie is ook al druk bezig met tenten en andere zaken. Na het nummer afgehaald te hebben gaan we weer naar huis.
Helaas zal zaterdag de laatste dag van de nazomer zijn. In de nacht van zaterdag op zondag zal het wat gaan regenen, maar zondag wordt waarschijnlijk grotendeels droog zegt de weerman op tv. Als ik de volgende ochtend wakker wordt blijkt het flink geregend te hebben en het lijkt erop dat het ook niet snel droog gaat worden. Gelukkig is het op dat moment nog wel lichte regen die valt. Om 9 uur vertrek ik op de fiets naar Eijsden. Koud heb ik het niet en het regent niet. In Eijsden rijd ik nog een stukje over het parcours, waar ik o.a. Lars Boom langs zie rijden. Om 9.45u sta ik in mijn startvak. Anders dan andere Jaren mogen we nu direct aansluiten achter de elite rijders, alle heren catogerieen starten gelijktijdig dit jaar.
Bij de start gaat het als altijd hard. De eerste offroad stukken zijn ook goed nat. Bij het tweede offroad stuk dat begint bij het tankstation aan de A2 sta ik na een paar honderd meter al stil met chainsuck. En er zijn nog 105 km te gaan. Even later zie ik Bart Brentjens langs de kant staan, hij is een binnenbandje aan het opleggen. Even verderop staat nog iemand van zijn team stil en ter hoogte van Noorbeek nog iemand, verkeerde bandenkeus? De chainsuck blijft en ik moet vaak van de fiets in de steilere stukjes van de klimmetjes, flink balen. Maar ik ben niet de enige, de grote hoeveelheden water en modder spelen iedereen parten. Ik probeer op de klimmetjes dan ook flink door te rijden om geen chainsuck te krijgen, wat soms lukt. De moraal om echt voor een geode tijd te gaan is wel weg, maar ik wil wel uit proberen te rijden.
In het bos bij Epen komt mijn pauzeplaats college van vorige week, Gene, langs. Ik rijd een tijdje mee met het groepje. In het bos stuurt een pijl ons lingsaf. Een paar honder meter verder komt een grote groep ons tegemoet met ook wat toppers (Anne Terspra o.a.). De pijl was fout, we hadden rechtdoor gemoeten. Snel terug dus. Ik praat nog even met Gene, maar ter hoogte van de Gerardushoeve rijdt hij achter lek. De klim naar Schweiberg.. chainsuck, de klim bij Heijenrath geen chainsuck, de klim naar de Gulperberg over asvalt chainsuck. Daarna gaat het wat beter maar de benen zijn wel zwaar van het lopen. Het stuk rond Gulpen bijna geen chainsuck, zelfs niet op de Keutenberg! Daarna volgt een vlak stuk tot Bemelen. Bij de voorlaatste verzorgingspost op de stuk komt Gene weer langs en we praten nog even. Op de Bemelerberg weer chainsuck dus weer lopen, de steile klim naar d’r Mathieu in Kadier en Keer ook chainsuck. De klim door het Savelsbos richting Eckelrade probeer ik niet eens te fietsen zo slecht klink mijn voorderailleur. De volgende, nieuwe klim naar St. Geertruid is niet heel steil en kan ik weer opfietsen. Het laatste steile klimmetje langs de camping richting Libeek probeer ik niet eens. Boven op het klimmetje worden we weer enthousiast aangemoedigd. Nu is het nog een paar kilometer naar Eijsden. Al met al was het door het weer, de modder en water en de vele chainsuck een zware BBC, maar ik ben blij dat ik hem toch weer kon uitrijden. En ik hoop dat de nazomer volgend jaar 1 dagje langer zal duren..