Ieder jaar probeer ik wel een Alpen marathon te rijden. Dit jaar ging ik voor het eerst proberen twee marathons te rijden. Twee weken geleden reed ik al de Salzkammergut trophy en na twee weken vakantie in Kroatie was het vandaag de beurt aan de Montafon M3.
Enkele stats:
Afstand: 130 km
Hoogtemeters: 4500 hm
Weer: Een kort buitje rond 8:30u en van 11:00u tot 13:00u een flinke regenbui waarbij de tempuratuur daalde tot 13 graden. Verder droog en bewolkt en niet koud (15 tot 30 graden). Alleen in de laatste 20-30 kilometer kwam de zon tevoorschijn en liep de temperatuur nog op richting 30 graden.
Parcours: Lange klimmen over schotter en asfalt. Vooralt in de eerste en laatste lange afdaling een paar niet al te lange zeer technische passages.
Zoals gebruikelijk in hotel Both kan ik al vroeg ontbijten, om 6u ’s ochtends. De wedstrijd begint dan ook al om 7:30u. Ik heb alle weerberichten voor vandaag gecontroleerd en het lijkt erop dat het het grootste deel van de dag droog zal blijven, met wellicht een bui aan het einde van de dag. Ik kies daarom voor een zomer onderhemd en laat de armstukken liggen. Het is dan ook al 15 graden.
Gisteren heb ik nog snel nieuwe remblokjes geplaatst in de voorrem, want de oude waren erg dun. Dat geeft wat meer vertrouwen voor de afdalingen. Ik ben op tijd bij de start om in het vak met de licentiehouders te gaan staan. Om 7:30u stipt gaan we van start. De eerste 15 kilometer gaan zoals altijd omhoog, eerst over asfalt en daarna over schotter. Ik zie meer Nederlandse rijders, zoals Arjan Smit die ik deze hele klim voor mij zie rijden.
Het begin van de eerste lange klim van de dag.
Op een gegeven moment begint het toch wat te regenen. Dat was dus niet helemaal verwacht, maar ik weet dat het weer in deze wedstrijd altijd wel verrassend uit de hoek kan komen.. Het is gelukkig wel bewolkt waardoor de temperatuur niet te hoog is. Mijn benen voelen goed en de conditie voelt ondanks 11 dagen Kroatie niet al te slecht.
Na de eerste klim volgen er tot kilometer 32 nog 3 klimmen, waarbij de afdaling van de 2 klim over een trailtje door een hobbelig weiland loopt. Vorig jaar ging ik daar van de fiets, maar het pad ligt er nu iets beter bij dus rijd ik hem naar beneden.
Boven na de eerste lange klim van de dag.
Een van de eerste korte afdalingen tussen km 15 en 32.
Nu volgt de lange afdaling naar het dal. Smalle paadjes, schotter en asfalt wisselen elkaar af. Aan het einde is er dan nog de lastige stenige singletrack afdaling die ik ieder jaar loop. Dit jaar fiets ik er wel een paar stukken van omdat het er erg droog bij ligt, maar een groot deel loop ik toch nog.
Om 10:10u steek ik de grote weg door het dal over. Ik heb altijd een richttijd van ongeveer 10u in mijn hoofd om op tijd bij de tijdlimiet na zo’n 60 kilometer te kunnen zijn om 12:15u. Nu volgt de lange klim van zo’n 10 kilometer. In het begin zijn er een paar hobbeligere paadjes, maar als snel wordt het een breed pad van schotter en soms asfalt.
Aan het begin van dit brede pad kies ik een tempo waarvan ik denk dat dit nodig is om op tijd te komen en waarvan ik hoop dat ik dit vol kan houden tot de top. Ik haal de nodige andere rijders in en zie ze ook niet meer terugkomen. Uiteindelijk blijf ik af en toe rijders inhalen en kan ik het tempo goed volhouden. Wel komen halverwege de klim de eerste rijders van de halve marathon langs. Ook hoor ik het nodige onweer gerommel tijdens de klim. Het is erg bewolkt en de andere kant van het dal waar ik vandaan kom is niet meer te zien door de bewolking.
Ik ben nog aan het klimmen als rond 11u het ook daar begint te regenen. Dit blijkt niet zo’n klein buitje te zijn als eerdere deze ochtend. Het gaat steeds harder regenen en het regent ook de hele afdaling naar Schruns. Daar zie ik Sandra, Naomi en Iris bij de doorkomst door Schruns. Ik geef ze een kus en zeg dat ik niet weet of ik uit ga rijden als het weer zo blijft. Het is in het dal nog maar 13 graden en ik vraag mij af hoe koud het dan boven bij Bielerhohe zal zijn..
De eerste tijdlimiet haal ik ruimschoots en ik besluit in ieder geval door te rijden naar Partenen en daar te zien hoe het ervoor staat. Het regent flink en ik besluit mijn regenjas maar aan te doen. Ik heb wat twijfels en doe het allemaal redelijk op mijn gemak. Dat geldt ook voor de stop bij de volgende verzorging.
Pas een paar kilometer voor Partenen begint het wat minder hard te regenen. Als ik uiteindelijk ook ruim op tijd bij de post bij het begin van de Silvretta Hochalpstrasse kom is het helemaal droog, en de temperatuur is ook wat opgelopen naar zo’n 18 graden. Geen reden om te stoppen dus. Ik besluit mijn regenjast uit te doen zodat mijn kleding tijdens het rijden kan drogen. Daar is tijd genoeg voor tijdens de komende klim naar Kops van zo’n 8 kilometer..
Tijdens de klim is er wat meer zon, maar ook nog veel bewolking. De temperatuur loopt dus gelukkig niet meteen te veel op. Ik begin mij wel weer wat minder goed te voelen zoals bij de afgelopen wedstrijden. Ik probeer wat extra op mijn ademhaling te letten en dat lijkt te werken. In de tweede helft van de klim loop ik om deze reden ook even een stukje, ook om rustig te kunnen eten en drinken.
Ik ben blij als ik boven ben bij Kops. Ik voel mij redelijk en ben blij dat er nu een stukje afdalen komt, vooral over asfalt. In dit stuk probeer ik zo goed mogelijk te herstellen, want er komt nog een laatste klim naar Bielerhohe. Bij de laatste post krijg ik complimenten en zeggen ze dat er nu alleen nog deze laatste eindspurt naar Bielerhohe is.
Een spurt naar Bielerhohe zal het helaas niet echt worden. De eerste brede offroad paden zijn redelijk vlak en leveren geen problemen op. Alleen in de laatste 2 a 3 kilometer moet er nog echt geklommen worden. Ik wil nog wat reserve houden voor de afdaling terug naar de finish en neem mij voor om niet al te gek te doen. Net als in de klim naar Kops loop ik op een steil stuk een keer om een gel te eten en wat te drinken. Deze aanpak zorgt ervoor dat ik mij niet echt slechter ga voelen in de klim en ik toch redelijk goed boven kom op Bielerhohe. Af en toe probeer ik ook nog eens om mij heen te kijken, want het is hier prachtig!
Het eerste eenvoudige deel van de Silvretta afdaling vanaf Bielerhohe.
Nu begint de afdaling. Ik weet dat de eerste stukken niet al te lastig zijn en probeer zoveel mogelijk te herstellen. Dat lukt redelijk goed. Als de lastigere stukken in de afdaling beginnen voel ik mij weer wat beter. Het lastigste deel van deze afdaling loop ik zoals altijd, dit is een paadje met hele losse grond bezaaid met glade stenen en losliggende keien. Van de bikers in mijn buurt fiets niemand dit, maar ik ben wel de langzaamste met lopen. Na dit stuk van de afdaling kan ik de rest weer fietsen tot de verzorging aan het begin van Silvretta. Daar drink ik als expirimentje eens een bekertje cola.
Nu volgt nog één lastige singletrack met veel keien, rotsen en wortels waar ik ook de nodige keren van de fiets moet. Ik ben hier sneller doorheen als verwacht en kan nu volgas terug naar Schruns. Ik voel mij prima nu en kan ook goed gasgeven, iets dat vorig jaar zeker niet het geval was. Het is echter wel nog een lang stuk naar Schruns en nog zo’n 10 kilometer te gaan begin ik mij toch wat leeg te voelen. Iets eten durf ik nu niet meer, dus ik ga gewoon door en neem alleen nog een bidon met iso drank.
Onderweg passeer ik nog 1 biker uit Zwitserland die even stilstaat. Ik had hem al eerder ingehaald tijdens de klim naar Kops, maar hij had mij weer ingehaald tijdens de loop afdaling. Hij hangt een tijdje in mijn wil en vraagt of dit goed is. Voor mij geen probleem, ik kijk nu eigenlijk alleen nog naar mijn eigen eindtijd en probeer binnen de 9,5u te finishen. De finale is een beetje veranderd en er volgt nu nog 1 hele steile niet al te lange klim langs een huis. De Zwitser schakelt verkeerd, maar ik kan hem tot de helft ongeveer omhoog rijden. Om de 9,5u te kunnen halen wacht ik boven niet en rijd ik gewoon door. Uiteindelijk red ik het op 1 of 2 minuten net niet, maar toch ben ik heel tevreden met dit resultaat. Als ik in de regen wat meer had doorgereden was het zeker wel gelukt.
Goed gevoel na de finish in Schruns.
Sandra, Naomi en Iris zijn bij de finish. Ze zien mij niet finishen, want er is een show van Masters of Dirt. Ze zijn dan ook verrast als ik ineens achter ze sta! De show die ze zagen was ook super!
Achteraf ben ik blij dat ik mij niet heb laten ontmoedigen door de regen en toch de wedstrijd uit heb gereden. Gezien de omstandigheden ben ik ook niet ontevreden over mijn eindtijd en zeker niet over het gevoel na de finish!