Tweede Pinksterdag staat steevast deze prachtige marathon op het programma. Dit jaar kwam daar ook nog eens heel mooi weer als bonus bovenop
Enkele stats:
Afstand: 95km
Hoogtemeters: 2770hm
Weer: .Droog, zoning met soms een paar wolken. Temperatuur tussen de 15 en 27 graden.
Parcours: Ondanks de regen van vrijdag en zaterdag grotendeels droog parcours, afgezien van een aantal modderstroken en beekjes. De 26 genummerde hellingen tot maximaal zo’n 3 kilometer varieerden van gelijkmatige klimmen tot heel steil. De vele mooie singletracks omhoog en omlaag maken er een zware ronde van.
Voor de mooiste mountainbike marathons hoef je niet ver te rijden. Wat parcours betreft zijn de Ardennen marathons toppers en vaak veel technischer als marathons in Duitsland, Oostenrijk of Zwitserland. De Ardennen Trophy is zo’n mooie Ardennen marathon. Vandaag ging ik dan ook voor mijn zevende deelname.
Na de start ging het niet meer zoals vroeger linksaf voor de eerste klim, maar nu meer rechtdoor. Vorig jaar had ik het in deze wedstrijd erg zwaar gehad. Bij de start voelde ik mij goed, maar in de startklim voelden mijn benen loodzwaar. Het leek alsof ik niet vooruit kwam. Na paar kilometer ging het gelukkig beter.
De technische stukken in de startronde zaten aan het einde. De steile klim na een beekje was niet zo modderig en kon ik gewoon omhoog rijden. Tijdens de technische afdaling even later ook naar een beekje schoot toen ik over een steen reed mijn linker pedaal los. Een mountainbike zadel blijkt dan ineens wel hard te zijn. Gelukkig kwam ik wel heelhuids beneden. Helemaal aan het einde van de startronde vlak voor de doorkomst bij de finish zat nog heel steil klimmetje. Ik nam deze helemaal rechts en wilde boven over een boomwortel rijden, maar daar bleef mijn achterwiel hangen waardoor ik naar links schoot en dwars op het pad stond. Het was gelukkig niet zo druk op dat moment en ik kon zonder problemen verder rijden.
Bovenaan de klim voor de finishdoorkomst, vlak na mijn “momentje”.
Na een stukje rijstenvlaai begon ik aan het tweede deel van de ronde. Dit deel was gelijk aan vorig jaar. De klimmen telden langzaam af en de ene na de andere trail werden overwonnen. Ik reed niet voluit want ik wist wat er nog komen ging, ik kon eigenlijk op dat moment overal gemakkelijk omhoog rijden. Het bos op een kilometer of 8 voor Franchimont met een aantal haarspelden kon ik ook goed rijden, al liet ik paar snelheidsduivels voorbei.
Daarna volgde een van de langste klimmen van de ronde van zo’n 3 kilometer. Deze werd gevolgd door nog een paar afdalingen en klimmen en afgesloten met de afdaling over de trappen. Even later was ik boven bij het kasteel van Franchimont op de helft van de ronde (48km).
Trailtje vlak na de doorkomst bij het kasteel.
Het stuk na het kasteel was vorig jaar super zwaar en dit was dit jaar niet veranderd. De hellingen volgden elkaar snel op en waren lang en steil, maar ik hoefde nergens van de fiets. Ik had heel veel gedronken vandaag en voelde mij nogsteeds vrij goed. Na 65 kilometer schakelde ik over op het eerste gelletje. Ik had er 3 dus iedere 10 kilometer 1 besloot ik.
Het lange stuk van het kasteel naar de volgende verzorgingspost van zo’n 35 kilometer ging zeker niet vanzelf, maar ik kwam er goed doorheen. De bidon was wel bijna leeg dus die vulde ik nog een keer gezien de warmte. De laatste 4 klimmen konden afgeteld worden. Deze waren niet super lasting, maar ik kon toch nog een aantal bikers inhalen.
Na net geen 6,5 uur was ik bij de finish, iets meer dan een kwartiertje sneller dan vorig jaar en niet helemaal gesloopt gelukkig.