In 2011 reed ik de B-strecke van de Salzkammergut Trophy. Nu, 7 jaar later, was ik eindelijk in de gelegenheid om deze marathon weer te rijden. Ook dit jaar had mij ingeschreven voor de B-strecke.
Enkele stats:
Afstand: 119,5 km
Hoogtemeters: 3848 hm
Weer: Droog en zonnnig, temperatuur tot een graad of 35.
Parcours: Vanuit de start een aantal lange klimmen en een lange afdaling met een paar technische stukken, daarna een lange vlak stuk om de Hallstattersee gevolgd door weer een aantal lange en steile maar niet zo technische klimmen.
Omdat het ontbijt in het hotel pas om 08:00u begon hadden we gisteren al wat brood en beleg gekocht, dus kon ik op de hotelkamer eten om 7u ‘s ochtends. In 2011 was ik om 7:45 naar de start vertrokken, maar omdat ik toen zo ongeveer de eerste was besloot ik nu een kwartiertje later te vertrekken. Bij aankomst was het echter al heel druk en moest ik aansluiten in het laatste startvak 3 dat pas om 9:10u vertrok, terwijl ik eigenlijk in blok 2 wilde staan. Op een gegeven moment kwam er een groepje bikers “Bike Boys” uit Polen of Tsjechie bij mij staan die alemaal ook een oranje Lazer Helium helm ophadden. Ik mocht vandaag met hun team meerijden :-).
Wachten op de start tussen de Bike Boys
Toen om 9:05u de tweede groep van start ging mochten wij toch al doorrijden, dus toch blok 2. Als snel begon de eerste lange klim. Het was ontzettende druk op het parcours, dus het was vooral het tempo van anderen rijden. Halverwege de eerste klim volgde een wat meer technische passage over een pad met wat modder en veel gladde natte stenen. Daar was het meteen file, dus net als 7 jaar geleden moest ik lopen (al was de file toen minder lang dacht ik).
Een van de eerste afdalingen van de dag.
Na 10 kilometer begon de eerste afdaling van een kilometer of 7 over schotterpaden. Ik reed eigen tempo omlaag en werd veel ingehaald. Daarna ging het weer 5 kilometer omhoog. Nu volgde zo ongeveer de enige afdaling met een aantal technische stukken. Meteen bovenaan was er een modderig breed pad met gladde wortels en stenen waar ik liep. De rest van de afdaling was eigenlijk goed te fietsen. Op een kilometer of drie van het dal kwamen we dan door de eeuwige wand, het bekende pad dat in de berg is uitgehouwen. Daarna volgden nog trails naar beneden. Helemaal beneden was er dan nog het trappetje naar een brug, maar daar stond helaas ook file dus was het deze keer lopen.
Eewige wand.
Nu volgde de lange vooral vlakke weg door Bad Goiseren en langs het meer richting Obertraun en uiteindelijk Hallstatt. Onderweg waren er echter toch nog wel een paar klimmetjes. Voor Hallstatt ging het nog linksaf en moesten we door een leegstaand gebouw rijden. Even later was ik bij de bergbahn in Hallstatt waar Sandra, Naomi en Iris stonden te wachten. Ik gaf mijn armstukken af en vertelde dat het tot nu toe wel goed ging, maar voor 17u zou ik waarschijnlijk niet bij de finish zijn. Ik kreeg een knuffel van Naomi en Iris en reed verder. Naomi en Iris gingen met mama deze middag een boottocht maken over de Hallstatter see.
Voor papa kwam de lastigste klim in de route, de Salzberg. Over het pad met haarspeldbochten dat ik gisteren omlaag was gelopen ging het nu omhoog. Dat ging eigenlijk heel goed, al was het lastig dat er zoveel bikers aan het lopen waren waardoor het pad nog smaller was en je geen keuze had in rijlijn. Er was een klein steil stuk waar ik even van de fiets ging omdat het er ook erg druk was, maar voor de rest fietste ik hem helemaal op. Daarna volgde de klim naar de zoutmijn. Deze brede weg was in het begin tot net na de zoutmijn te rijden, al moest ik even afstappen omdat een voorligger afstapte. Het was echter zo steil dat ik de rest net als nagenoeg iedereen moest lopen. De zon scheen ook volop en mijn fietscomputer vertelde dat het 36 graden was. Ik moest op een gegeven moment dan ook even stoppen om niet over te koken en wat te kunnen drinken.
Eerste deel van de beklimming van de Salzberg over het pad met haarspeldbochten.
Eenmaal boven volgde weer een langere afdaling tot bij een brug over een bulderende bergrivier. Daar begon de klim naar het dak van de ronde op zo’n 1500 meter, de 8 kilometer klimmen kostte toch wel een uur en ook hier moest ik door de warmte even stoppen, maar voor de rest reed ik hem helemaal omhoog. Boven volgde nog een paar kleine klimmetjes voordat de lange lange schotterafdaling begon naar de laatste lange klim van de dag.
De laatste lange klim was zo’n 5 kilometer lang. Helaas voelde ik mij hier waarschijnlijk door de warmte weer niet meer zo lekker. Ik moest dus nog een stoppen en gelukkig zat er ook nog een vlakker stuk in de klim van een kilometer. Ik was blij om boven te zijn. De energie was nu wel op. In de lange afdaling naar Gosau die volgde was dit niet zo’n probleem. Ik probeerde wat energie te tanken met mijn laatste gelletje. Er kwamen nog een stuk of 3 kleine klimmetjes echter, maar ook in de eerste vlakke stukken kwam ik niet vooruit.
Bij zo ongeveer alle posten had ik wel de bidon bijgevuld en dus ook wel veel gedronken, maar dat had helaas niet mogen baten. Bij de verzorging bij Gosau nam ik nog een sterk energiedrankje en dat hielp aan het einde wellicht wel een beetje, want bij de laatste klim ging het weer iets beter. Hierna volgde nog 1 stenige afdaling naar de asfalt weg naar het meer. Deze weg volgden we ook richting Bad Goiseren. Voor Bad Goisern ging het echter nog linksaf waar nog wat kleine klimmetjes en een paar trails volgden.. pffff. Rond 17:50u was ik eindelijk bij de finish waar mama, Naomi en Iris mij stonden aan te moedigen. Mijn doel was geweest om tussen 17 en 18u te finishen, dus al met al was ik niet ontevreden al had ik 7 jaar geleden toch zo’n 45 minuten sneller gereden.
Ik ging nog met Naomi en Iris op de foto. Daarna liepen we naar de bike wash, die goed verzorgd was met ontvetter, borstels en afspuitmogelijkeden. Daarna kon ik ook de ketting invetten. Naomi en Iris speelden in de tussentijd in de naastgelegen speeltuin. Toen ik mijn t-shirt had afgehaald vertrokken we naar Hallstatt met de auto. Ik voelde me niet lekker en halverwege moesten we even stoppen, maar daarna ging gelukkig weer wat beter.