In plaats van de MH2D in Libeek koos ik dit jaar voor een kleine marathon in Oppenhausen met vooral meer hoogtemeters.
Enkele stats:
Afstand: 100km
Hoogtemeters: 3000hm
Weer: Zonnig met later op de dag wat wolken, droog, 15 tot 23 graden.
Parcours: Stofdroog, slechts een paar hele kleine stukjes met een beetje modder. Veel brede schotterpaden met veel grind, afgewisseld met een aantal singletracks. Ook veel klimwerk met soms hele steile stukken erin.
Om 7:15u kwam ik na een rit van 1:45u aan in Oppenhausen. De start was pas om 9:00u en het was nog vrij rustig. Ik kon dan ook op een meter of 50 van de start parkeren. Het startnummer afhalen was dan ook zo gebeurd. Toen ik al even terug was bij de auto liep Rudi van Houts langs die een paar weken geleden nog in Rio op de Olympische Spelen Nederland vertegenwoordigde bij het mountainbiken. Na een vriendelijke goeiedag ging hij verder met iemand van het team om het startnummer op te halen.
Een minuut of 10 voor de start reed ik het startvak in dat nog vrij leeg was. Veel voller zou het ook niet worden want er stonden uiteindelijke maar zo’n 50 man aan de start. Ik stond naast iemand van het Daniels Traprenovatie team dus ik kon nog wat Limburgs praten. Stipt om 9:00u mochten we vertrekken.
We maakten eerst een klein lusje rond Oppenhausen en kwamen na een paar minuten weer langs start-finish. Bij het eerste bospad dat volgde reed ik over een steen die daarna omhoog vloog en hard tegen mijn linker onderbeen aankwam. Het was vrij pijnlijk. Er was niet meteen bloed te zien, maar later in de wedstrijd werd het wel erg dik en begon het wel te bloeden. Ik reed echter gewoon door en afgezien van soms een tinteling had ik er weinig last van.
In de eerste tien kilometer volgde meteen een stevige maar niet heel lange klim. Rond een kilometer of 15 volgde er nog zo een die tevens telde voor de “Bergwertung”. Ik wisselde op dit stuk steeds van positie met een dame met hoge pipo sokken (niks mis mee verder..) die ik in de klimmen steeds inhaalde, maar in afdalingen of bij een korte stop van mij weer voorbij kwam.
Even later volgde ook een eerste korte trail bergaf die door een soort greppel ging en daarna omhoog door een modderig stukje weer omhoog. De trail was daarna weer droog en verder goed te rijden. De dame reed nu achter mij en zou ik in de rest van de wedstrijd niet meer terug zien.
Ik reed nu bij een andere Nederlander van team Ride My MTB. Toen ik hem een eerste keer passeerde zei ik dat ik het zo rustig vond op het parcours, volgens hem vooral omdat de (weinige) andere deelnemers voor ons reden.. Uiteindelijk zou blijken dat ik de rest van de wedstrijd steeds met hem van positie zou wisselen waarbij ik vooral in de klimmen wat sneller was.
Op het hoogteprofiel had ik vooraf al gezien dat nu tot zo’n 25 kilometer een lange niet al te steile klim zou volgen en daarna tot kilometer 50 niet al te lange klimmen. Dit klopte ook en ik kon op het vlakkere stuk ook eindelijk wat meer tempo maken. Hierbij reden we op een gegeven moment ook door een windmolenpark. Ook kwam ik de biker van Daniels hier nog tegen bij wie iemand zijn band op was aan het pompen, even later zou hij mij weer inhalen.
Bij kilometer 50 volgde dan weer een klim. En wat voor een, hier zaten echt lange super steile stukken in waarop het bijna naar boven kruipen was, maar ik kon hem wel helemaal fietsen. Voor mij was dit zeker de zwaarste klim van de dag. Ook de volgende lange klim naar de derde verzorgingspost mocht er zijn trouwens.
In het laatste stuk van de wedstrijd waren er niet meer heel veel trails. Wel waren er een aantal ontzettende slecht lopende weiland- en bospaden. Bij de laatste verzorging vertelden de dames dat het nog zo’n 20 kilometer rijden was terwijl ik op zo’n 15 had gerekend. Ik vertrouwde er niet helemaal op, maar toch.
In de volgende afdaling kwam de Ride My MTB biker weer langs en ik kon hem in de volgende klim alleen maar op afstand volgen. In een volgende klim reed hij wat langzamer bij een andere biker en kon ik ze bijhalen en passeren. Na een tijdje zaten ze niet meer in mijn wiel, maar op een vlak stuk haalde hij mij weer in. Ik zat nu op zo’n 96 kilometer. Volgens het routeprofiel was de ronde 101 kilometer lang en zou er nog een laatste klim volgen. Ik had mij voorgenomen daar nog een keer te proberen de Ride My MTB biker te lossen, maar er bleek geen klim meer te zijn. Na 98 kilometer op mijn klokje kwam ik op een paar seconden van de Ride My MTB biker binnen. Ik bedankte hem daarna nog even voor de mooie wedstrijd.
Dat er bij de Gallahaan marathon op de lange afstand zo weinig deelnemers waren lag zeker niet aan de organisatie want die was top. Het parcours was goed te vergelijken de Schinder(Hannes) marathon die een paar kilometer verderop in Emmelshausen wordt gehouden. Een deel van het parcours aan het begin van de ronde ging ook over dezelfde paden en trails. Een zware ronde dus door het klimwerk met een aantal leuke trails!