Als tussenstop voor onze zomervakantie hadden wij dit jaar eens niet voor Oostenrijk, maar voor Zwitersland gekozen. In het Zwitserse Grindelwald wordt namelijk jaarlijks de Eiger bike-challenge MTB marathon gehouden.
Enkele stats:
Afstand: 88km
Hoogtemeters: 3900hm
Weer: Zonnig, droog en warm. Bij de start om 07:00u was het op 2000m hoogte al 13 graden, ‘s middags zou de temperatuur oplopen tot zo’n 32 graden.
Parcours: Lange klimmen over veelal bredere paden met regelmatig hele steile stukken. Evenlange afdalingen met vaak kortere technische stukken gevolgd door lange schotterafdalingen. Parcours lag er droog en snel bij, afgezien van een aantal drassige passages door grasvelden.
De start van de Eiger bike-challenge is al om 7 uur, dus om 5:30u gaat de wekker. Ik eet het ontbijt dat ik gisteravond van het hotel heb meegekregen (2 witte broodjes met jam, chocopasta en honing) op de kamer. Niet geweldig, dus ik vul dit nog aan met wat eten dat ik zelf had meegenomen voor het geval ik niet in het hotel zou kunnen ontbijten.
Om 6:30u vertrek ik naar de start met armwarmers en een regenjasje voor het geval het koud is of toch gaat regenen. Het startblok voor licentiehouders is om 6:50u nog leeg, pas dan begint het vol te lopen. Stipt om 7:00u gaan we met zo’n 200 bikers van start.
De eerste beklimming van de dag is die van de Große Scheidegg. Deze klim van 13km gaat volledig over asphalt en is daardoor niet zo moeilijk. De benen voelen verder prima. Boven op Große Scheidegg was het zo’n 13 graden, armstukken waren dus eigenlijk niet nodig geweest.
De lange asphalt klim naar Grosse Scheidegge.
Eenmaal boven rijden we een schotterpad op richting First. Eerst gaat het bergaf en in de buurt van First vrij stijl bergop. Bij het kabelbaanstation van First gaat het bij het houten marmotje waar ik gisteren Iris en Naomi mee op de foto heb gezet over een lastige trail met stenen trappen en rotsen naar beneden. Het grootste deel van deze trail van een paar honderd meter loop ik.
Een goed te rijden stuk in de afdaling van First. De rest van deze afdaling ging over grove stenen trappen van keien en rotsen.
Daarna gaat de afdaling verder over een steil schotterpad. Halverwege is er een afslag horizontaal in een weiland ingebouwd om de schijfremmen te laten afkoelen. Even later worden mijn remmen toch te heet en kan ik bijna niet meer remmen. Uit voorzorg besluit ik maar even te stoppen. Dit kost veel moeite, maar met het gewicht naar achteren en een voet aan de grond lukt het. Achteraf bleek het 1 bocht verder weer omhoog te gaan..
Even later volgde de lange klim naar het dak van de marathon bij Feld. De klim ging over een oneffen schotterpad en was regelmatig ernstig steil, maar ik kwam fietsend boven.
Het eerste stuk van de afdaling die volgde ging over een trail door een weide met veel sleuven, gaten en keien. In deze afdaling kwam ik met mijn voorwiel in een sleuf terecht waarna ik niet geheel ongehoord onderuit ging. Wat er precies gebeurde weet ik niet, maar ik ben waarschijnlijk omgekiept want ik lag op mij rug op het pad en de fiets lag links naast het pad. Ik schoof snel een metertje op naar het grast naast de trail om anderen niet te hinderen. De fiets leek in orde te zijn. Zelf had ik pijn aan mijn linker knie, borst en vooral mijn hand en pink. Er leek gelukkig niets gebroken, dus ik kon wel verder, maar de rest van deze afdaling liep ik.
Naast het prachtige panorama zijn ook de sporen van mijn valpartij zichtbaar op de mouw van mijn shirt. Geen breuken gelukkig, maar wel pijnlijke kneuzingen aan hand en ribben.
Het ging verder over grindpaden richting Bort. Er volgden nog een paar lange klimmen, waarbij er bij twee ook massagestands waren. Daar had ik helaas geen tijd voor. Toen ik de kabelbaan naar Bort zag dacht ik dat het nu snel bergaf naar Grindelwald zou gaan. Het bordje met 2,5km en 300hm verklapte echter iets anders. Er volgde nog een steile klim naar Bort. Na het passeren van het kabelbaanstation Bort werd deze klim nog steiler en was het pad betegeld met een soort honingraat betonsteen waardoor het voor geen meter liep. Ik voelde mij hier al redelijk vermoeid en moest op het steilste stuk van de fiets.
Het was nogsteeds niet gedaan want in de afdaling naar Grindelwald Grund zaten nog een paar kortere klimmetjes. Ook waren er nog de nodige lastige trails waarvan ik er ook een aantal liep vooral omdat remmen met mijn linkerhand lastig en pijnlijk was op hobbelige paden.
Om ongeveer 12:15u was ik bij Landi in Grindelwald. Voor de 55 kilometer was het daar nog 1 kilometer naar de finish. De 88 kilometer begon hier aan de lange klim naar Kleine Scheidegg die grotendeels gelijk opging met het treintracé. Ik was ruim voor de tijdslimiet van 13:00 bij Landi en ondanks de valpartij en pijn aan mijn hand had ik nog niet aan stoppen gedacht, dus ik ging door.
Het eerste deel van de klim naar Kleine Scheidegg ging over asfalt. Het was met zo’n 32 graden erg warm. Een groot deel van de klim verliep in de volle zon en daar had ik toch wel last van. Om niet aan de kook te raken stopte ik een keer of vier in de schaduw om een paar minuten af te koelen en te drinken. De bikers die mij daar passeerden haalde ik meestal even later weer in. Gelukkig waren er ook ongeveer iedere 3 kilometer verzorgingsposten waar ik steeds een nieuwe bidon pakte.
De laatste helft van de klim ging over brede schotterpaden. Bij de post op 6 kilometer werd nog 650hm aangegeven. Vooral de laatste kilometers waren er een paar steile stukken. Op 1 kilometer voor de top zag ik een supersteil stuk omhoog door een weiland. Ik stopte even in de schaduw vóór deze klim en kletste even kort met een vrouw die aan het wandelen was en ook wat Nederlands sprak. Ze wenste me succes en ik begon aan de beklimming van de opdoemende “muur”. Deze kon alleen met veel moeite te voet worden overwonnen. Daarna was het klimwerk wel gedaan. Bij Kleine Scheidegg kon ik nog even goed het treinstation bekijken voordat de afdaling begon.
De afdaling naar Grindelwald begon met een korte steile grasafdaling die ik met mijn geblesseerde hand niet durfde te rijden. Later volgde er nog een trail afdaling over een moerassig en later hobbelig pad dat ik om dezelfde reden liep. Op een paar korte stukjes omhoog na was het verder alleen maar afdalen over een afwisseling van schotter en asfalt.
In Grindelwald volgde dan nog de laatste asfalt klim van 1 kilometer van Grund naar de finish. Om ongeveer 15:10u finishte ik en werd ik opgewacht door Naomi, Iris en Sandra. Ik reed daarna nog 1 keer naar beneden om in Grund de fiets te poetsen en door Motorex te laten oliën. Tot slot maakte ik nog één keer de lange klim terug naar het hotel, waar ik eindelijk even kon bijkomen van een loodzware dag.
Mission accomplished, de finish na 88 loodzware kilometers.
De Eiger bike-challenge is een prachtige marathon in een adembenemend decor. Ondanks de korte afstand van 88 kilometer maken de 3900 hoogtemeters er wel een echte sloper van door de lange en steile klimmen. Er waren vooral in de eerste 55 kilometer ook meer technische stukken als in de andere Alpenmarathons die ik gereden heb zoals de Salzkammergut Trophy en de Montafon M3. Deze technische secties zijn vaak ook meteen bovengemiddeld lastig met veel trappen, rotsen en stenen.
De verzorging onderweg was zeer uitgebreid en de bike wash waar de fiets deels voor je wordt gepoetst en van olie wordt voorzien was ook prima. Goedkoop is het helaas niet, want naast het inschrijfgeld van zo’n 100 euro zijn de verblijfskosten in Zwitserland ook een stuk hoger als bijvoorbeeld in Oostenrijk.