Saarschleifen bike marathon was dit jaar de laatste mogelijkheid om mijzelf nog eens te testen voor de Eiger bike marathon in de alpen.
Enkele stats:
Afstand: 98km
Hoogtemeters: 2225hm
Weer: Droog, zonnig met af en toe een donkere wolk. Temperatuur tussen 18 en 24 graden.
Parcours: Twee ronden met een aantal lange klimmen en langere goedlopende trails (6 in de eerste en 5 in de tweede ronde).
Met de goede weersvoorspellingen was er geen reden om niet af te reizen naar Orscholz. Op tijd naar bed dus want de wekker stond om 5:00u. Na een niet zo rustige nacht zat ik even voor 5:30u in de auto. De vermoeidheid leek gelukkig wel mee te vallen.
Voor de start reed ik nog even een stukje in en nam ik nog even een kijkje naar de Saarschleife, blijft altijd mooi. In het bos rond de start bleek een verhoogd wandelpad tussen de bomen door te zijn aangelegd met een aantal actieve elementen, vergelijkbaar met het soortgelijke pad in Winterberg.
Stipt om 9:30u ging de marathon van start. De paden waren stoffig en de snelheid lag hoog. Het parcours was gelijk aan dat van andere jaren. Na een eerste korte downhill volgde een lang vrij vlak pad waar ik naar een groepje toereed en flink tempo kon maken. Al een paar dagen had ik last van een licht pijnlijk gevoel in mijn buik, maar voor de rest voelde ik mij redelijk goed.
Na de lange snelle afdaling naar de Saar volgde even later de eerste lange klim die alleen in de eerste ronde zit. In het begin moest er voor mij iemand van de fiets waar ik net langs kon. Echt tempo maken zat er verder niet in want het was bijna file rijden.
In de lange singletrack afdaling die volgde heb ik het altijd moeilijk. Er zaten dit jaar wat modderige stukken in en bij het eerste modderige stuk moest mijn voorganger van de fiets waardoor ik ook moest lopen. In de steile haakse bocht die volgde ging ik al vaker rechtdoor en ook dit jaar moest ik met een voetje aan de grond, maar verder kwam ik heelhuids beneden. Bochtige trails is wel iets waar ik nog aan moet werken…
De eerste korte klim na het oversteken van de Saar was gelijk aan vorige jaren. Daarna volgde de verzoringsost. De afdaling na de tweede korte klim zat er nu niet meer in, het ging nu gewoon verder omhoog. Ter compensatie was er hier een korte extra trail toegevoegd, waarna we weer op de gebruikelijk lange klim van zo’n 5km uitkwamen.
Eenmaal boven volgden een aantal niet al te lastige maar wel mooie trails, afgewisseld met nog een paar kortere klimmen. Een lang stuk van deze trails had ik iemand die constant achter mij in mijn wiel bleef zitten. Bij een soort greppel (metertje steil omlaag en meteen ook weer omhoog) was ik te laat met het gewicht naar voren te verplaatsen waardoor ik bij het omhoog rijden rechts uit de greppel schoot. Ik kon gelukkig nog net een voetje aan de grond zetten.
Na een afdaling met trails naar de Saar in Mettlach volgde nog het toeristenmomentje met de simpele afdaling over de trappen in Mettlach. Daarna volgde de slotklim van zo’n 8 kilometer naar de finish. Traditioneel begon deze met de Bitburger steige die dit jaar een wat modderige aanloop had. Het boomworteltje in deze muur omhoog in de eerste meter leek dit jaar wat makkelijker te nemen en ik kon er vrij “eenvoudig” omhoog rijden. Daarna volgden nog een trail, vlakkere stukken en wat klimwerk met op 3 kilometer voor het einde nog een stevige klim omhoog. De eerste ronde had ik er na zo’n 2:50u opzitten, ruim binnen de tijdslimiet.
Een paar jaar geleden ging het een keer aan het einde van de eerste ronde regenen waarna het parcours in de tweede ronde een onherkenbare modderbende was. Dit jaar zag het weer er bij het ingaan van de tweede ronde prima uit, geen redenen dus om te stoppen. Ik reed al een tijdje bij een Belgische dame in de buurt die ik in de klimmen lastig kon bijhouden. In het vlakke stuk na de eerste korte trail afdaling kon ik er met een andere biker naartoe rijden en in de lange afdaling naar de Saar kon ik ze eenvoudig lossen.
In de lange klim aan de andere kant van de Saar ging het nog steeds vrij goed. Vrijwel bovenaan in een bijna 180 graden bocht naar een smal paadje kreeg ik kramp aan de binnenkant van mijn rechter bovenbeen en moest ik de Belgische laten gaan. Ik besloot verder gewoon eigen tempo te rijden naar de finish. Bij de laatste verzorgingspost in de afdaling naar Mettlach liet ik de bidon nog eens met water vullen en ik nam het enige gelletje dat ik had meegnomen voor de slotklim naar de finish.
In de aanloop naar de Bitburger steige had ik door de modder niet op tijd teruggeschakeld waardoor ik op de muur naar boven nog terug moest schakelen. Het ging net goed en ook de boomwortels overleefde ik waardoor ik weer tot boven kon fietsen. Veel snelheid zat er nu niet meer in, maar ik kon de laatste klimmetjes tot de finish wel allemaal fietsen.
Saarschleifen blijft een mooie marathon met leuke niet al te lastige trails en een paar stevige klimmen. De conditie was nog niet zo slecht, maar aan de techniek voor bochtige downhill trails moet nog wel gewerkt worden.