De Vulkanbike marathon in Daun is zeker bij goed weer een snel rondje. De parcoursbouwers hadden het echter de laatste tijd regelmatig over veranderingen in het parcours en de ronde zou ten opzichte van voorgaande edities in de andere richting worden gereden.
Enkele stats:
Afstand: 100km
Hoogtemeters: 2300hm
Weer: Zonnig, droog, 15 tot 30 graden.
Parcours: Stofdroog. Veel brede schotterpaden met veel grind en korte klimmen. De ronde bevat een paar singletracks en steile klimmen.
Om 5:45u vertrok ik met de auto naar Daun. Ik hoopte er rond 7:30u te zijn. Helaas waren er onderweg in Belgie en Duitsland op de autoweg een zeker 4 stukken met werkzaamheden. Het laatste stuk van de autoweg naar Daun dacht ik geen problemen meer tegen te komen, maar helaas was daar ook een omleiding waardoor ik pas om 7:45u aankwam in Daun. Ik had nog net tijd genoeg om mijn spullen af te halen en pap even te bellen om hem met zijn verjaardag te feliciteren!
Stipt om 9:00u werden we weggeschoten door Sabine Spitz. Zoals gezegd werd de ronde dit jaar in tegenovergestelde rijrichting gereden t.o.v. vorige jaren. Het begin over een breed fietspad was dan ook snel, maar door de drukte kon ik toch niet echt heel goed tempo maken.
De eerste afdalingen nam ik erg voorzichtig. De ondergrond was kurkdroog, maar de laag zand en stenen maakte dat je toch voorzichtig moest zijn om niet onderuit te gaan.
Al snel kwamen we bij de eerste Maaren (Vulkaanmeren). Hier ging het omhoog. Het was nog erg druk op het parcours en het pad werd steeds smaller waardoor hier ook een korte file ontstond en ik een klein stukje moest lopen.
Niet de beste foto, maar het uitzicht met een vulkaanmeer op de achtergrond laat mooi iets zien van de omgeving waarin deze wedstrijd wordt gereden.
Even later volgde ook een mooie steile klim door het bos met veel boomwortels. In een asphalt afdaling even later deed ik het weer rustig aan. Er wilde mij iemand aan de binnenkant voor een bocht inhalen, maar toen hij naast mij reed gleed zijn achterband weg en smakte hij vrij hard tegen het asphalt. Toch niet slecht om een beetje rustig aan te doen, zeker omdat ik nogsteeds wel wat last had van mijn handblessure die ik in de Eiger-bike challenge had opgelopen.
In het begin van de wedstrijd kwam ik ook nog Bram Rood tegen die helaas pech had en langs de kant stond. In de volgende klim reed hij echter hard voorbij en in de rest van de wedstrijd zou ik hem niet meer terug zien.
Op een kilometer of 10 voor het einde ging er vlak voor mij nog iemand hard onderuit bij de overgang van een asphalt weg naar een schotterweg met veel stenen. De laatste 5 kilometer ging het bijna alleen maar omlaag over de paden die normaal vlak na de start werden gereden. In Daun ging het dan wel over de traditionele finish klim naar de finish.
Behalve een paar plaspauzes en stops bij de verzorgingsposten om mijn bidon te laten vullen met water heb ik overal goed kunnen doorrijden. Ik kon een redelijk tempo rijden, al had ik op de klimmen soms wel wat meer power kunnen gebruiken want het ging niet zo snel als twee jaar geleden. Alle paden waren verder goed te rijden. Een paar paadjes in het parcours leken iets zwaarder dan in de gebruikelijke ronde, maar verder was het parcours voor 95% hetzelfde als altijd.