08-07-2018 Erbeskopfmarathon, Thalfang (D)

Veel marathons had ik dit jaar nog niet gereden, maar gelukkig kon ik wel voor de 10e keer op rij deelnemen aan deze mooie marathon. Het gebrek aan conditie en het warme weer zouden het wel zwaar gaan maken.

Enkele stats:

Afstand: 110km

Hoogtemeters: 3400hm

Weer: Droog en veel zon. Temperatuur tussen de 15 en 27 graden.

Parcours: Droog en stoffig. Veel lange en steile klimmen en regelmatig singletracks en leuke afdalingen.

Ik besloot deze keer uit te slapen en een kwartiertje later te vertrekken dan afgelopen jaar, dus om 5:30u ging de wekker. Op de heenweg met de auto waren er geen problemen, al was er wel voor een kilometer of 40 aan wegwerkzaamheden dus echt opschieten deed het niet.

Ruim op tijd was ik echter in Thalfang. Voor de komende marathons in de Alpen had ik een paar dagen geleden een Kind Shock Lev dropper geinstalleerd. Maar helaas, bij het inrijden schoot de kabel van de remote stuurbediening los. Met een schroevendraaier kon ik het zadel snel omhoog zetten, maar omlaag zetten zou er dus niet meer in zitten vandaag.

Ondanks dit probleempje was ik ruim op tijd bij de start. We begonnen aan het startrondje rond Thalfang. Ging op zich lekker, alleen de dropper kabel die ik had laten zitten trilde steeds los. Een stukje na de passage bij start finish stopte ik om de binnekabel ter verwijderen en de buitenkabel vast te zetten. Was zo gebeurd, alleen het stukje kabel voor het instellen van kabelspanning verloor ik daar.

Toen ik verder kon reed ik ver achteraan en daardoor ook veel alleen. Het was mijn 10e deelname, dus de route kon ik bijna dromen. Alle lastigere stukken kon ik voor het grootste deel van de wedstrijd wel rijden. Na de problemen bij de RdHF twee weken geleden dronk ik tijdens deze wedstrijd veel meer en liet ik ook overal mijn fles bijvullen.

Hoogtepunt wat klimmen betreft was natuurlijk weer de klim in een paar etappes naar de top van de Erbeskopf. Hier reed ik ook stees in de buurt van een Belgische biker Wim. Alleen het laatste stukje naar de top was veranderd, in plaats van een singletrack moisten we daar een pad met trappen omhoog. Hier moest ik wel van de fiets, oude pad leek mij een beter keus.

Nu was het vooral weer afdalen. Ik voelde mij nogsteeds goed, gevoel in de benen was prima. Na een tijdje begonnen de klimmetjes weer en begon ik mij toch weer misselijk te voelen. Toen zag ik Wim langs de kant die vroeg om een pompje. Ik stopte, maar de stop in de volle zon deed mijn niet veel goed.

Ik zweette gelukkig flink dus een echt tekort aan vocht was er denk ik niet, maar de misselijkheid wel. Een stukje verder in een klim moet ik even gaan zitten. Wim, die ik weer ingehaald had, kwam voorbij, net als een aantal andere bikers. Ik twijfelde over stoppen, maar met nog zo’n 14km te gaan was dat wel zonde natuurlijk.

Uiteindelijk reed ik toch maar door. Bij 100km kwam weer de steile afdaling door het bos. Als ik mij goed had gevoeld en de dropper had gewerkt dan had ik deze wel willen rijden, maar nu liep ik hem helemaal naar beneden. De steile klim even later idem dito. Het laatste stuk was afzien, maar ik haalde de finish toch nog net binnen de 8 uur. Over de eerste 96km was ik niet ontevreden, nu de laatste 15km nog..